Lífsneisti Keikó kæfður í myrkri og Saddam fundinn. Same old, same old...

Á hverjum degi? Nei. Greinilega ekki. Nú er klukkan rúmlega eitt, aðfaranótt þriðjudagsins 16. desember. Ég hef ekki hugmynd um hvaða jólasveinn mun banka á læstan gluggann hjá mér enda er ég hættur að fá í skóinn. Ah, semsagt enginn. Góður Gummi. En burtséð frá því veit ég ekki hvaða jólasveinn mun reykspóla milli húsa í kvöld og nenni ekki að fara að gá að því. Kíkti reyndar á mbl.is en sá ekkert um einn einasta svein.

Í morgun var ég vakinn. Nú þegar það er komið á hreint má koma því að að eftir að ég vaknaði fékk ég mér Cheerios (sem er víst borið fram tsjíríós í útvöldum útlöndum) og hafði ekki á nokkurn hátt lyst á því. Svo eftir að hafa borið nokkur húsgögn stökk ég inn í bíl til Kötu, við runnum af stað og zlæduðum niður brekkuna. Hálkan var með ólíkindum hál í morgun. Við komumst stórslysalaust á Selfoss og þaðan til Reykjavíkur þar sem ég mætti aðeins of seint á kóræfingu og hefði ekki getað sungið mig út úr plastpoka(© Hjörtur Haraldson). Ég virtist hafa andað að mér óhóflegu magni af ryki um helgina. Eftir æfingu hékk ég í tölvu inni á bókasafni þar til stelpuæfingin var búin og fór svo með nokkrum vinkonum í Smáralindina. Já, enn einu sinni var ég eini strákurinn í hópnum. Það liggur við að þetta sé afbrigðilegt (og engin comment á þetta takk). Þar var hringsólað og skautað fram og aftur með Hagkaupskerru að vopni (allar yfirhafnir og slíkt voru í henni) og hitti ég þar bróður minn og unnustu hans, Hrönn, Rögnu og Æsu sem var í Kvennó í fyrra. Dúndur. Svo var haldið heim á leið og hefur verið tíðindalítið síðan. Allavega er ekkert sem ég kæri mig að tala um hér.

En er ég hef lokið þessu, með matarpásu, klukkan 25 mínútur yfir eitt mun ég fara að sofa. Eða lesa. Já, líklega lesa.

tack tack

--Drekafluga--