Such a perfect day...

Yfir 3000 heimsóknir! Woo!! Þessu verður fagnað eftir helgi.

Vaknaði klukkan 7:07 í morgun *STOP* Fór í surtu og rakaði mig *STOP* Setti græjurnar í eyrun og gekk út í strætó með Incubus á fullu blasti. Enska í fyrsta tíma og Cyberts var í góðum fíling. Gerði stólpagrín að Lauru Bush og og Fréttablaðinu á meðan hann fór með Shakespearískar soliloquys í gríð. Svo var tveggja tonna keðja. Neeei, það er ekki satt. Einkahúmor. Helvítið hann Einki, alltaf að troða sér alls staðar. Hann á vegi og samkvæmi og flugvélar og ég veit ekki hvað og hvað. Ég ætlaði í afmælispartý hjá vini mínum á skemmtistað um daginn. Svo rak mig bara í rogastans þegar á dyrunum stóð 'Einkasamkvæmi'. Fór bara heim og nennti ekki svona vitleysu... jæja... Allavega, svo var tveggja tíma gat (já, þetta skilur maður). Við Anna Lind erum með svipaða stundaskrá svo við ætluðum að hafa kósýstund í sófanum. Við stóðum í dágóða stund fyrir framan autt sófaplássið áður en við áttuðum okkur á vandamálinu. Plássið var autt. Það var enginn sófi. Eftir ítarlega leit mína á meðan Anna var að snyrta á sér neglurnar fann ég sófann inni í sjoppu. Eftir málamiðlanir og sálfræðilegar aðfarir dró ég sófann út úr sjoppunni með hjálp Emmu og ýtti honum svo á sinn stað. Kósýcozy í tvo tíma og hádegishlé. Svo var Spænska. Vosotros endingin fer endalaust í taugarnar á mér. Hún er ekki notuð í Suður-Ameríku. Endalaus endaleysa.

Svo skrópaði ég í sálfræði / Þýsku (orðað svona þar sem þessir tímar stangast á) og fór í klippingu á Suðurlandsbraut. Boggi skutlaði mér. Ákvað að fara kannski í Grafíska hönnun í framtíðinni því þó að það sé til alveg dobía af grafískum hönnuðum er vöntun á hönnuðum sem kunna að teikna / fara með blýant. Og þeir eru víst vinsælir ef marka á nær-þrítugar hargreiðslukonur á ecco sandölum. Svo gekk ég heim í glimrandi fíling. Ég held það sé frakkinn (og tónlistin úr spilaranum). Það er bara frábært að ganga í þægilegri flík. Ég tók dansspor og söng með lögum eins og Lovin' What I Got með Sublime og Three is a Magic Number með Blind Melon. Góð lög. Party Party.

Það er að vissu leyti skrýtið og svolítið óþægilegt að líða svona þegar mér ætti að líða illa. Ég get bara ekkert að þessu gert. Ég veit líka að afi hefði viljað mig svona en ekki með hausinn milli hnjánna í einhverri hnípni. Honum fannst alltaf mest gaman að mér í svona fíling.

Feeeaaooowwn!

Þess má geta að Hrafninn segist vera byrjaður að blogga aftur. Yay!

--Drekafluga. Jolly good, then. Jolly good.--

.Yowzah!

Nýji frakkinn er búinn að vekja verðskuldaða athygli. Mætti í honum í Spænsku í morgun og leið bara öfgavel. Líður reyndar ennþá öfgavel þar sem ég fór upp á skrifstofu áðan og Dísa bara dreif mig inn á kennarastofu og gaf mér að borða. Geðveikt gott brauð og svo bara rólegheit. Ég er líklega á einhverjum sérsamning sem ég vissi ekki af.

Í kvöld er ég svo að fara á Lísu í Undralandi í annað sinn. ACME weirdness in a can. Mér er meir að segja að takast að draga Höllu með mér. Stemmning. Nú þarf ég hinsvegar að fara í Enskutíma og get þess vegna ekki skrifað meira í bili. Ég bæti við þetta ef ég hef tíma í dag.

---

Og svo var það Stællinn. Ég fór með Maríu. Það var gott. Góður matur og góður félagsskapur. En nú er ég alveg búinn. Ætla að hvíla mig fyrir kvöldið. Btw, þá er lítill punktur vinstra meginn við titilinn. Smellið á hann. Skemmtileg síða.

tack tack

--Drekafluga, feeeaaowwn!--

Ég er svo ömurlegur penni stundum að það er ekki eðlilegt!

Skil á árbókartexta liggja handan við hornið. Halla samdi flottan texta og vísu í tveimur erindum um mig og ég anda einhverju klúðri á blað um hana. Þetta er ekki gott. Alls ekki gott. Svo þarf ég líka að klára minningargreinina um afa en hún gengur þó að öllum líkindum betur þar sem ég má vera persónulegri.

Í stað þess að fara í kóræfingu í dag fór ég í kaupæði með móður minni og systur. Ég er verri en margar stelpur þegar kemur að kaupum á hlutum hvers konar en þó helst fötum. Ég verð að segja að innihald fataskápsins míns stórfríkkaði eftir daginn. Núna á ég nýja skó og nýjan frakka, og svo geeeeeðveik jakkaföt og skyrtu (ef ekki hefði verið fyrir útsölur hefði þetta numið rétt undir 50.000kr). Damn hvað ég tók mig vel út í þessu. Ef stelpurnar elta mig ekki á árshátíðinni í þessu þá gerist það aldr- *slap* Takk. Ég þurfti kipp niður á jörðina aftur. En talandi um árshátíðina þá er skráning í herbergi á morgun. Dúndur stuð! Ég verð með tilvonandi Ungfrú Kvennó, henni Höllu í herbergi og mun sitja til borðs með 4-T sem svo skemmtilega vill til að er skemmtilegasti bekkurinn. En ég þarf að fara að skrifa. Þetta gengur ekki.

Svolítið þreyttur þrátt fyrir hresst blogg.


(ps, tékkið á þessu. snilldarsnilld.)
(.......og þessu.)

ta.

--Drekafluga. James Bond's rival in suit.--

Nú verður flutt smásagan um Steina Tröllastrák. Vinsamlegast slökkvið á farsímum og boðtækjum hvers konar.

Einu sinni var lítill tröllastrákur sem hét Steini. Steini var mjög lítill tröllastrákur. Reyndar var Steini aðeins 4cm á hæð. Steini átti heima í stórum stórum helli langt langt langt uppi í stóru stóru stóru fjalli. Steini vildi vera voða voða voða stór og át þess vegna alltaf mikinn mikinn hafragraut. Ja, eins mikinn og fjögurra sentrimetra tröllastrákur getur innbyrt. Einu sinni þegar Steini var úti að ganga uppi í voða voða voða stóra fjallinu sínu kom Gummi Valur á stóru stóru stóru strigaskónum sínum og steig beint ofan á Steina. Þá varð Steini voða voða voða reiður og lamdi Gumma utan í stóran stóran stóran stein. Svo fór hann heim í stóra stóra stóra hellinn sinn og fékk sér fullan pott af hafragraut svo hann yrði stór og sterkur. Allavega sterkur.

Endir.

Mig minnir að þetta sé að einhverju leyti frá bróður mínum en ég er ekki viss lengur. Þetta er allavega eldgömul saga, sett hér í dag af því ég er nokkuð hugmyndasnauður. Er að d/l sautjánda þættinum af Harry og Heimi og hlæja agalega en fyrir utan það er ég bara frekar tómur.

tack tack

--Drekafluga. Ekki frú Díana.--

Ég fór í skólann í morgun til þess eins að láta taka af mér mynd. Var voðalega fínt greiddur og svona. Fór svo heim. Var ekki í skapi til að vera í skólanum og í þetta skiptið létu elskurnar á skrifstofunni það eftir mér að fara bara heim. Ég er eins og efnissuga á DC og er núna að hlusta á Harry og Heimi og gæti ekki verið í léttara skapi miðað við aðstæður. "Jæja Heimir. Hvað skyldum við vera búnir að flækja okkur í núna?" "Ég veit ekki með þig, en ég er flæktur í hljóðnemasnúruna." Á leiðinni heim sat ég í strætó með manni sem var klæddur grunsamlega svipað og tékkneska landsliðið. Mig hálf langaði að berja hann. Það er einhvern veginn þannig, í kring um svona keppnir, að allir, jafnvel hörðustu antisportistar, sameinast til að styðja 'Strákana okkar'. Og svo taka þeir upp á því að spila illa og það, með áhagstæðri dómgæslu í tveimur leikjum, var nóg til að henda okkur út úr keppninni. Ég stóð með þeim allt fram á síðustu sekúndu síðasta leiks en það dugði ekki til. Ég þoli samt ekki fólk sem hættir að horfa og skiptir um stöð þegar þeim gengur illa. Þetta er eins og með landsliðið í fótbolta: Skilyrðislaus stuðningur. "Áfram Ísland, jafnvel þó við getum ekki neitt." Svo fór það óneinanlega í taugarnar á mér að ef við hefðum skorað einu marki fleira eða hindrað eitt mark í viðbót í hverjum leikjanna sem er, þá værum við ennþá inni í keppninni.

Skrýtið hvað maður talar um þá sem 'okkur'. Það er ekki eins og ég hafi tekið virkan þátt í leiknum. Tjah... Á eftir verð ég samt að fara upp í Kópavog að skrifa um Höllu og reyna að hvetja hana til dáða á meðan hún skrifar vonandi ekki of illa um mig fyrir Árbókina. Það verður nú stuð. Það verður svo mikið stuð að ég verð bara að láta fylgja þessa mynd af grímuballinu (ég vona að þetta komi ekki illa út í 1024 x 768pix) þar sem var líka stuð jafnvel þótt sólgleraugun mín hafi verið myrt á hrottalegan hátt. Af skiljanlegum ástæðum var fullt, fullt af fólki sem hafði ekki hugmynd um hvað ég var en ég var útskriftarnemi í Króatíu. Króatía 2004! Woo!

---

---

tack tack

--Drekafluga, download gimp--

Jæja, mér líður ekki sem verst í dag. Þakka ykkur fyrir hlýhuginn. Mér þótti vænt um hann. Áðan gekk ég inn á gang og svo inn í stofuna og það sló þögn á suma sem þar sátu. Ég hafði verið að raula eða segja eitthvað og þeim fannst eins og afi væri þarna kominn ljóslifandi. Eins og Rafiki sagði: "Hann býr í þér." Svo fór fólk að tala um þetta og draga fram myndir þar sem hann átti að líkjast mér. Afar skemmtilegt. Afar.

En ég veit ekki hvort ég get svosem verið að skrifa mikið í dag. Fólki þætti víst ekki viðeigandi ef ég færi með gamanmál eftir færlsu gærdagsins. Hinsvegar verð ég að lýsa óánægju minni yfir ákvörðun Svenna yfir breytingu á bloggara vikunnar í bloggara mánaðarins en svo verður bara að vera, enda ástæðurnar skiljanlegar.

Þetta verður vonandi skemmtilegra á morgun.
tack tack fyrir mig,

--Gummi Valur Drekafluga--

Sumir hafa enga tilfinningu fyrir tímasetningu...

...en samt er ég líklega litlu skárri. Afi minn dó í gær. Maðurinn sem ég hef litið upp til og fylgt síðan ég man eftir mér ákvað að skilja við þessa veröld. Ég veit að hann er núna á betri stað að sýna fólki hvernig á að syngja. Þó hann hafi ekki verið sá frægasti var hann besti söngvari sem þeir sem þekktu hann vissu um. Það var svo í gamla daga að fólk gat ekki unnið fyrir þessu heldur lagði frá sér verkfærin og stoppaði til að hlusta á hann syngja. Hann var svona maður sem gat allt. Hann var sterkastur, hraustastur, útsjónarsamastur, átti fallegustu konuna, var mestur og bestur í hverju því sem hann tók sér fyrir hendur. Það þurfti mikið að gerast til að hann missti úr dag og ég ætla að reyna að heiðra það með því að halda mínu striki, jafnvel þó ég sé búinn að gráta yfir meðaltali síðan ég var vakinn með þessum fréttum í gærmorgun. Ég græt hann samt.

Ég mun aldrei hætta að sakna hans en ég á vonandi eftir að hitta hann aftur. Hann hafði sjálfur ekki hitt pabba sinn síðan 1918. Það eru 85 ár. Hann var fimm ára þá. Ég vona að ég eigi eftir að líta jafn vel út þegar (og ef) ég verð níræður og það er kannski ekki svo fráleit von. Við vorum nefnilega líkir að mörgu leyti. Eitt stærsta hrós sem ég hef fengið var þegar mér var sagt að ég minnti á afa minn, að ég líktist honum í vexti og hreyfingum. Ég sagði afa þetta og ég veit ekki hvor okkar var ánægðari. Við vorum báðir hálf klökkir. Það var svo erfitt að kveðja hann í gær en ég veit ég fæ að hitta hann aftur. Einhvern tíman.

Ég get ekki skrifað meira núna, enda þarf þessi kannski ekki.

--Guðmundur, eins og afi minn.--

Ekkert blogg í dag. Sorgarfréttir. Ég er farinn austur. Sjáumst e-n tíman eftir helgi.

tack tack

--Gummi Valur Drekafluga--

Gummi Valur félagsskítur.

Ég var ár og aldir að ákveða mig hvort ég ætti að fara á ballið á morgun og stökk svo á síðasta miðann inni á Nemó, Pétri keisara til mikillar ánægju. Hann verður í geðveikum búning en ég held ég verði að hætta við upphaflegt búningaplan mitt. Fólk var alltaf að spyrja mig hvað ég ætlaði að vera og þar sem ég hafði ekki hugmynd sagði ég bara: "Nakinn og olíuborinn." Málið var að nánast allir tóku bara geðveikt vel í þetta. Strákar líka (kinky. this worries me). Svo varð þetta bara fast þangað til mér datt í huga að vera pönkari. Tiltölulega einfalt útlitslega séð og ekki mikil fyrirhöfn. It's a sure deal. Núna er ég hinsvega ekkert svo viss um að ég fari. Palli er pottþéttur DJ, svo mikið er víst en ég er bara ekki í stuði. Það er svo hægt að yfirfær línu úr Braveheart á þetta. Einhver í góðum búning lítur á mig og segir (með írskum hreim): "My Lord tells me he can get me out of this mess... but he's pretty sure you're fucked." Svo veit ég ekki alveg með partýið en ég mæti án efa í það. Svoleiðis sleppir maður ekki. En þetta kemur í ljós á morgun.

Núna ætti ég líka að vera á kaffihúsi með öðrum AFS-urum en ég er bara of máttlaus eitthvað. Dáðadrengir, Forgotten Lores, The Darkness (snilld snilldanna) og Massive Attack eru að hífa mig upp úr þessu. Ekki svo að skilja að ég sé dapur heldur er ég líkamlega þreyttur. Ég ætla að prófa að fara snemma að sofa í kvöld... ef ég get. Svo þegar ég var að krúsa á netinu (sökum þess að d/l ratið á DC++ er fucked up og ég veir ekki af hverju. Innan við kb á sek!?!) ákvað ég að hressa upp á Wordið hjá mér og finna álfaletur. Ég sló svo inn "tengwar font download" á google.com og fékk upp síðu með nafninu "Free hot video shoot Gay"! Það lá við að ég færi inn á þessa síðu bara til að sjá hvernig í ósköpunum google gat tengt þetta tvennt. Gerði það samt ekki. Fann þessa síðu sem ætti að vekja áhuga aðdáenda Tolkiens. Er núna líka með þessi fínu letur. Reyndar fékk ég hugmyndir við þetta og er að spá í að fara bara að skrifa.

ta ta...

--Drekafluga--

"..Dagurinn í dag var ekkert frábrugðinn deginum í gær...
að því undanskildu að ég var á gangi um miðdegi og fékk gervitungl í hausinn.."
(© Sólstrandargæjarnir)

Dagurinn í dag var annars þó nokkuð frábrugðinn deginum í gær og því er þetta alveg fráleitur titill. Ég fór ekki á kóræfingu í dag en ég fór í World Class eða Laugar eins og þetta heitir víst núna. Eða var ég í Laugum? Kannski var ég bara í World Class hlutanum af Laugum, hvað veit ég? En allavega, þar fyrir utan hitti ég Árna Petur frænda og óskaði honum til hamingju með skemmtilega uppsetningu á Lísu í Undralandi áður en ég hélt inn á vígvöllinn. Ef ég fæ ekki rífandi harðsperrur á morgun þá fæ ég þær aldrei. Ég var svona meðaldúlegur en langt síðan ég var í einhverju svona workout svo ég á allt eins von á strengjum. Eg eyddi líklega mesta tíma á hlaupabretti frá upphafi æfinga minna. Ég er nefnilega ekkert fyrir hlaupabretti. Hluti þess gæti stafað af því hversu asnalegt mér finnst að fólk ferðist milli bæjarhluta til þess eins að hlaupa á staðnum og svo gæti hluti ástæðunnar líka verið að ég á ekki almennileg heyrnartól. Öllu heldur á ég of almennileg heyrnartól. Stór, chunky, silfurlituð Pioneer heyrnartól sem hylja eyrun. Þess vegna get ég ekki notið Cartoon Network á sama hátt og aðrir í kring um mig.

Það sem dagurinn í dag og sá í gær eiga hins vegar sameiginlegt er að ég svaf yfir mig bæði í gær og í morgun. Lilja fer að missa alla trú á mér. Í gær missti ég af þroskasáfræðinni og í morgun kom ég 17 mínútum of seint í líffræðilegu sálfræðina en fékk samt mætingu, sem er nokkuð gott.

Og þannig var nú það. Núna er ég hinsvegar farinn að borða feitan kjúkling og kartöfluskífur og mikið af sósu og tilheyrandi og svo auðvitað salat með feta-osti. Slurp!

tack tack

--Drekafluga, clearly not a fitness freak--

Today's Words of Wisdom

During choir practice. Reflection: Immense irritation due to both inner turmoil and other people's stupidity and extreme lack of consideration. Under other and perhaps more dire circumstances, kicking, screaming, irrepairably maiming and general disembodiment of body-parts would be advised.

This, of course would have to be remedied and subsequently was.
Það er alveg ótrúlegt hvað litlu hlutirnir geta haft mikil áhrif á mann. Ég var í afar erfiðu skapi þegar ég gekk fram hjá Mama's Tacos og salsatónlistin dundi á mér. Það virkaði. Bara hviss bæng. mér leið betur. Svo keypti á mér pylsu (sem ég hef sterkan grun um að hafi verið pulsa) á Lækjartorgi í fyrsta og síðasta sinn, varð hálf flökurt og leið aftur svolítið ver, þó á annan hátt í þetta skiptið. Ég var líka viss um að ég hefði misst af strætó og því varð gleði mín umtalsverð þegar vagnin birtist níu mínútum of seint.

Þetta var semsagt góður dagur í dag, þrátt fyrir minni háttar mótlæti. Ég hafði með mér kókómjólk í lítrafernu og angaði eins og súkkulaðimjólkurbú en þetta dugði mér samt út daginn, eða þar til ég fékk mér pylsuna ófélegu. En ég er ekki að segja neitt sem skiptir máli. Því vil ég biðja ykkur að kíkja á bloggsystur mína, hana Undintusku þar sem hún hefur gott tak á mörgum brýnum málefnum.

tack tack

--Drekafluga--

"..Find the halfling..!"

Ég dett stundum í Uruk-Hai og er einmitt þannig núna. Næ að beita röddinni þannig að Lurtz sjálfur mundi hugsa sig um tvisvar áður en hann legði í mig. Daði nær þessu líka magnað vel. Þannig peppuðum við (allavega ég og hann) okkur upp fyrir innkomuna í Lýsiströtu. Ég: "Whom do you serve?" Daði: "Saruman!" Ég veit ekki hvað hann gerir án mín þetta leikárið en kannski er hann að leika e-n rólegheitagaur, andstæðuna við Uruk-Hai og þannig væri þetta vel sloppið.

Orkar henta mér hinsvegar betur svona til hvers dags nota. Þeir eru bara ekki jafn svalir þannig að ég er einhvern veginn búinn að blanda þeim saman í einn karakter sem ég nota óspart, einn þar sem enginn sér til. En talandi um ævintýrapersónur þá horfði ég á The League of Extraordinary Gentlemen í gær og með rétta hugarfarinu er hún hin ágætasta skemmtun. Hinsvegar var ónefnd kvenómynd að horfa á hana líka og lét hún þessi orð falla á einum tímapunkti: "Þetta er að verða jafn langdregið og leiðinlegt og Lord of the Rings." Hnúarnir á mér hvítnuðu og það eru ennþá handaför á stólnum. Svo í morgun var hún að horfa á Meet Joe Black og kom með annan gullmola: "Þetta er einhver langdregnasta mynd sem ég hef nokkurn tíman séð." Og hvað? Hvernig gæti hún öðruvísi verið en löng og róleg?

"Hello Bill. I'm Death. I'd ask you to call me Joe Black but the producers decided to make this a miniature film so there isn't time. To save time I would also like you to excuse me while I have sex with your daughter, posing a bit in the process, then I will come and claim you. Sound ok?" Bill hafði aldrei tíma til að svara þar sem sú stutta filma sem kvikmyndafyrirtækið hafði úthlutað hafði klárast.

So fuck off and stick to watching Spice Girls, The Movie. Ég hef einstaklega illan bifur á þessari manneskju og það er út af fleiru en þessu. En ég ætla ekki að hanga í því. Ég ætla frekar að pirrast á blogspot ógeðs leiðindafyrirtæki fyrir að þurrka út íslensku stafina mína og stroka út endann af templatinu mínu. Þessi texti varð þannig. Ég ýtti á 'post' og æ, í, ú, ð, ð og allt það varð að þessu: '?' sem mér finnst vera ömurlegt. Það er ekki gaman að fara aftur í gegn um textann til þess eins að laga hann og nánast endurskrifa. Ef eitthvert ykkar hafið lent í þessu mæli ég með að þið blokkið allan textann og copyið. En allt fer í fuck þá getið þið bara editað og peistað aftur þangað til þetta kemur rétt út. Ég er samt kominn yfir pirringinn núna af því ég ætla ekki að gleyma þessu aftur. Og mér líður reyndar furðu vel miðað við að hafa farið að sofa klukkan 6 í morgun og vaknað ekki löngu eftir það. Dagurinn bara búinn að vera rólegur og ég verð góður í skólann á morgun. Lllllllljúffengt.

tack tack

--Drekafluga. He does not know pain. He does not know fear. He will taste manflesh!--

Ég var að koma frá sýningu LFMH á Lísu í Undralandi og verð líklega að byrja á því að segj aað höfundur verksins var á heilli umferðareyju af sveppum þegar hann skrifaði það. Ég skemmti mér konunglega enda er þetta ótrúlega skemmtileg uppsetning þó að á fyrstu mínútunum hafi "vaaaá þetta er sýrt" runnið í gegn um huga minn. Haraldur Ágústson fannst mér bera af í hlutverki drottningarinnar og það er ekki fyrir frændsemi að mér finnst það. Flutningurinn er ótrúlegur. Þið verðið að sjá þetta til að ná því þar sem flutningnum er mjög erfitt að lýsa (í Undralandi *gelgjuhlátri samstundis fylgt eftir með skoti í hausinn*). Ég er ekki að grínast. Farið og sjáið þetta.

En Deep Blue Sea er í sjónvarpinu og ég er í skapi fyrir vitleysu. Svali gaurinn í henni mun svo drepa og limlesta dökkklædda náunga sem eiga það fyllilega skilið í The Punisher.

tack tack

--Drekafluga out--

2071 and counting.

Já, það skal hér með kunngjört að þessi litla síða hefur fengið meira ein 2000 heimsóknir síðan talning hófst þann 4. desember 2003. Hópur þeirra sem vita af þessu er alltaf að stækka. Ég hef ákveðið að fagna þessu einn og sjálfur heima hjá mér. There will be no admittance except on party business (og ef þú þekkir ekki þetta quote þá flokkast það undir hneyskli vikunnar). Party party.

Gettu betur var í gær svo það er ekki úr vegi að lýsa vonbrigðum mínum yfir úrslitunum. Kvennó tapaði með einu stigi. Einu! Og liðið, sem samanstóð eingöngu af gullfallegu kvenfólki þetta árið, sagði pass við spurningunni: "Hvernig er best að drepa varúlf?" og fór það óneitanlega fyrir nördahjartað mitt. Silfur. Silfur á varúlfa á að vera jafn sjálfsagt og hvítlaukur á vampírur. Ef síðustu tvær spurningarnar hefðu svo víxlast milli liða hefði Kvennó unnið en það er alltaf hægt að segja ef og ef... Þær stóðu sig eins og hetjur. Í kvöld mun svo Menntaskólinn í Reykjavík slá út Fjölbrautaskóla Suðurlands.

Í morgun vaknaði ég klukkan 7:07 að venju, lá svo í rúminu, hlustandi á X-ið og fór í skólann tæpum 50 mínútum seinna með Hot Hot Heat á heilanum. "...You are my only girl but you're not my owner girl..." Þar hélt ég út Enskutíma og fór svo niður í matsal þar sem ég hitaði lasagna afganga frá því í gær, át yfir mig og horfði á stand up með Eddie Murphy. Svo komst ég að því að Elísabet Spænskukennari er veik (þess vegna er ég hér á bókasafninu að blogga) svo tveggja tíma gatið mitt breyttist í þrjá tíma + hádegishlé. 3 klukkutímar og 50 mínútur. Ég hefði átt að koma með meira til að horfa á. Við önsumusumusiggi. Ég ef farinn að spila slime soccer eða eitthvað.

tack tack

--Drekafluga, bored out of his mind--

"Ó nei, nú er ég í algjörum mínus..."

Jæja, þá er maður undir dúndrandi pressu. Í dag sendi ég ritnefndinni póst um bloggið mitt og þarf því að standa mig til að fá sómasamlega umsögn (því mér skilst að ritnefnd lesi hvert blogg fyrir sig og skrifi stutta lýsingu). Þess utan er ég dottinn úr æfingu með þetta af því ég var latur (þannig séð) og hef ekkert sent inn nema einhverja sögu sem ég þurfti bara að c/p hingað inn. Svo var allt skemmtilegustu skrifin hvort eð er þegar ég var að byrja þetta í nóvember.

Ég hef þó enga ástæðu til að gera annað en fagna þar sem ég er búinn að koma nettengingunni inn í herbergið mitt í lag (er að d/l Call of Duty demo 2) og ég hef nú fengið í hendurnar SpellForce, tölvuleikinn sem ég pantaði fyrir 9 dögum. Hann var átta daga á leiðinni en ég var ekki heima þegar hann kom í gær þannig að ég sótti hann niður í pósthús hjá almennilegustu og alúðlegustu konu sem ég hef hitt. Ég var að hugsa um að póstleggja eitthvað til að vera þarna lengur. Þetta var svona ömmu týpan sem manni líður vel í kringum. Fyrir leikinn borgaði ég 1275kr og svo 822kr í toll þannig að allt í allt var þetta 2097kr sem mér finnst bara vel sloppið. Þó ég ætli ekki að missa mig þá verður næsti hlutur sem ég kaupi að öllum líkindum þessi. 9 klukkutímar og 46 mínútur af bresku stand-upi. Peter Cook, John Cleese, Michael Palin, Rowan Atkinson og fleiri af þessu calíberi. Það er ekkert smá! Svo virðist ég vera að koma af stað einhverju trendi þar sem Jón mágur er að fara að kaupa sér bók á netinu á eftir. Þetta er bók um viðgerðir og viðhald á þrí- og fjórhjólum af ákveðinni gerð frá Honda og ég verð að segja að ég er nokkuð ánægður með það þar sem það jafnast fátt á við torfærur á þríhjólinu. Pjúra snilld. En ég nenni ómögulega að skrifa meira, er nánast afvelta eftir Lasagnað hjá systur minni og segi því:

24, 24, over and out

--Drekafluga, sólstrandagæji--

Já...
Þetta gæti verið síðasta post mitt úr þessari sögu í þónokkurn tíma. Ég er ekki sáttur við það sem á eftir fer og reyndar ekkert svo sáttur með þennan hluta heldur. En þið fáið allavega að njóta þessa og svo sjáum við til hvort ég verði dúlegur að skrifa hér eftir.

Warlords continued

– “Oh isn’t this great... Blast that mare.” he mumbled. Graithar was standing by a path on a hillside, scratching the back of his head with one hand and leaning on a cliff with the other. As far as could be seen were steep grass-covered hills dotted with all sorts of trees. Cliffs jutted out here and there and the one he was leaning on was covered with red moss. Graithar didn’t pay heed to any of that.
He was looking at a fence that he suspected one of his horses to have torn down recently. “There isn’t a fence in the continent that could hold her.” he continued. “Now I’ve got to find her and fix this... the third time this month.” He started to loosen the broken wood from the fence while mumbling something about the uselessness of horses but was interrupted. A small pebble landed on his head.
– “You! Turn around. Now!” The voice was deep and harsh. Inhuman. Upon hearing it, a chilling fear seeped down Graithar's spine. He slowly turned around and saw three creatures perched on the top of the cliff, some four or five meters above him. They were slim, yet very muscular, particularly the one in the middle. Their skin color was a dark shade of red and from their heads grew thick black hair, jutting straight back. They were wearing armor pads, black leather and large shiny steel plates on the shoulders and chest. Two of the creatures were haunched as if prepared to jump, their faces serious, but between them stood the third, a larger one with gleaming eyes, flipping a pebble between his hands.
It seemed to be the leader. “I am Tharok. Do you know who killed Giritekhos?” it asked with a menacing voice.
Graithar just stared in terror at these unnatural beings. The one who spoke flicked the pebble in the human’s face and raised it’s voice.
– “I said, do you know who killed Giritekhos, who you might have called Grit. We know he is dead and we will revenge his death. Do you know who killed him?”
Finally Graithar was able to speak, although barely. “I... I’m just a farmer. I haven’t h-harmed a-anyone.” The creature’s eyes flared.
– “My paitience is slipping. Do you know who killed Grit?!” The creature on the leader’s right stood up and drew it’s sword, hissing.
– “No! I don’t know. I don’t know!” Graithar, who had sunk to his knees, was weeping, fighting his rising fear.
– “Then you are of no use.” Tharok said. “Kill him.” The standing one grinned wickedly and jumped off the cliff, sword ready to cleave the poor human. A moment before it would have cut through the man it’s fall was broken. A large arrow landed in it’s ribcage with a bone-crushing thud. The creature fell breathless to the ground where a crossbow bolt thudded in it’s chest. The creature, now lifeless, went limp.
Graithar showed no emotion, was frozen in terror. Every eye turned towards the direction from where the missiles came. Tharok’s eyes widened. Now this is an odd bunch, he thought. Walking up the path were two elves, one holding a pair of shan-katars, the other one skillfully handling a small crossbow. Beside him walked a human female, also holding a crossbow, but beside her was a creature rarely seen in these parts, a crogan. And he was holding a large composite bow, an arrow knocked and ready to fly. Tharok knew crogans were supposedly excellent marksmen and this one had proven it by killing Nugim in mid-air. And now it was aiming at Tharok.
– “What has he done to you?” the human asked, indicating the terrified farmer.
Oh great, Tharok thought, your typical disgustingly righteous hero do-gooders. This day was turning out to be total crap.
– “What is it to you?” he responded with a voice made of acid and steel. “This is none of your business.” He slowly moved his hand to the shaft of the axe he had in a harness on his back. He raised the other towards the group. "Let this be."
– “We are making it our business.” the human answered.
– “I strongly recommend that you come no closer, human.” he said, not disguising his loathing on the word. “And the same goes for your friends."
This was interrupted by a sound. From behind the two creatures came a deep bellow. A warcry and an animal roar in one sound. It was exactly the sound that could make one think, 'Oh gosh, someone is about to lose a limb.' In Thorak's case it was the nose. He turned towards this noise and got his face smashed in by the blunt end of an Orcish axe, knocking him off his feet. The axe was held in a strong green hand. That hand connected to an equally green body jumping onto the cliff. As the orc landed he reversed his grip on the weapon and tore through the chest of the other creature who, judging from it's facial expression, had not expected to be cleaved in half toady. A huge wolf padded slowly onto the cliff and stood on the chest of Thorak. It growled when he tried to reach his axe. Thorak stopped. The orc turned away from the fallen body, crimson drops already drying on his taut skin. Blood from both the wound and the axe that had cut it made a small dark stream running down the face of the cliff. A raging fire burned in the narrowed eyes. Pure hatred. The wolf stepped aside, the orc taking it's place. He raised his axe.
– “Stop!"
The orc didn't respond in any way but he didn't strike. The axe was poised above the unmoving creature, ready to fall at any moment. His head cocked slightly and his eyes darted to the side like he could see the four through his shoulder. When he spoke it was in a deep voice, slowly and deliberately.
– “My wolf tells me you are well armed. What weapons you have aimed at me now should be directed at this pathetic wretch." He made no attempt to hide the hatred.
– “Er... pardon me if my timing is off," Dade said "but some background on this, er... situation would be very well accepted."
There was a pause.
...

tack tack

--Drekafluga, an apprentice of The Cardboard Tube Samurai--

Alright children, let's cave in to pressure shall we?

Warlords Continued.

– “No it doesn't." Dade's voice carried through the hills, along with the sound of their feet treading the dry path.
– “I'm telling you it does. In order to survive in the Drylands one must often resort to tactics looked upon with scorn elsewhere. Yet, to these inhabitants, these ways are as vital to living as..." Arkian paused levelly "clothing is to you."
– “I could go without it." Dade mused. Kyrian softly bit her lip.
– “What I mean is this," Arkian continued "If your kind has spent all their days in a scorched land under a blistering sun, they are bound to have developed ways, artificial and not, to get through their lives easier, eventually passing it to you."
– “Yes, yes. I don't want to talk about this." Dade said, throwing his arms as if in an attempt to wave the conversation away. "And stop talking like that." he mimicked the crogan's voice. "What, ho? Milord, one's arm has been skillfully skewered right off one's body. One believes this might pose as an inconvenience." Seth and Kyrian tried to hide their smiles. "It's unsettling." Dade finished.
– “The way I speak unsettles you? Yes, one might understand that," Arkian said, glee in his eyes. "Pardon, a small joke. However, it is natural for me to speak like this. I have found it to be useful to balance my rather crude looks whilst meeting someone for the first time. And you still haven't countered my logic."
– “Well, I don't feel the need to. It's... not... so good." he finished lamely. The crogan's logic would have held against an army of career-driven politicians.
– “Well then, I suppose y–" The crogan froze, staring forward, his only movement a slight flicker around his eyes. "What's this then." he said in a manner that made the other's skin twitch. "I think we'd better make haste."

How's that for a build up?

tack tack

--Drekafluga, wickedly amused--

Warlords continued.

– “Nice work there, dragging us into some monster-hunting.”
– “Shut up will you. You might well have done the same in my shoes and you know it. Ow!”
– “Don’t be such a baby.” Kyrian said as she grabbed Seth’s head again.
The three were in a room in the inn loft. Dade was desperately trying to rid his blades of the ogre-stench while blaming the recent unfortune on Seth. Seth on the other hand was half lying, half sitting in a chair while Kyrian was cleaning his head wound. Dade had offered to do it but Seth fondly refused, saying that he wouldn’t want his head to get worse.
– “Yeaow!” Seth yelped. “Go easy on me, please.” He gripped the seat of the chair so hard that his knuckles whitened.
– “There, all done.” Kyrian smiled, satisfyingly examining her work.
Suddenly there was a sound from the hallway. The companions froze. They heard a choked scream, like in fear, and then the sound of footsteps as someone hurried away. For a moment all was silent.
There was a knock on the door. The three looked at each other. Everyone they knew in this strange town were in that room and after the old man’s speech more than one had given them an angry eye. “I’ve got an eerie feeling.” Kyrian said. The elves seemed to agree. Seth crawled into a corner where his weapons lay while Dade took a crossbow in each hand and leaned against the wall facing the door. Kyrian walked towards the door. There she stopped with her sword in her hand.
– “Who is it?” she said in a steady voice.
There was a pause. Then she was answered through the door.
– “My name is Arkian.” The voice was deep and smooth, yet almost whispering. “I wish you no harm.”
– “Well that’s comforting.” Dade uttered as he raised the crossbows. “Open K.”
Kyrian opened and sidestepped away from the door. The companions’ eyes widened. “A crogan.” Dade said. And it was. Outside the room stood a crogan, perhaps one of the most controversial creatures in Alderan, with it’s arms crossed. First impression of a crogan might be intimidating. Further interaction might go either way from that but in looks there are few who they resemble. Their skin is blue and on their head are four horns, two to the sides and two jutting from the back of the head. Crogans are slender, yet muscular creatures, and spikes and plates of bone grow in various places on their body. Their eyes are big, black and without pupils, their nose barely noticeable and their feet structure resembles a cross between humanoid and a running bird. They have three fingers on each hand and clawed feet. This one stood a good six feet tall and had leather armor pieces strapped on his face, chest, arms and feet. In scabbards strapped to his thighs was a pair of matching swords, one on each leg, and over his shoulder was a large composite bow. He also carried a specially made quiver of arrows, designed to fit between the spikes on his back
He cocked his head a little.
– “Are you sure you’ve come to the right place?” Kyrian asked. “What do you want?” The crogan straightened his head again and raised his arms to further underline his peaceful intentions.
– “I merely want to offer my assistance. Allow me to explain myself, please.”
Dade didn’t lower the crossbows. “You’ve got two minutes. Are you alone?”
– “Quite. And I assure you, despite my modest arsenal, there is no reason to have your weapons ready.” He stepped inside the room. “As I said before, I mean you no harm. I understand that my appearance may not be comforting to the average person, such as the one who ran away when she saw me in the corridor just now but you seem to be somewhat... seasoned.” Dade lowered one crossbow, the other pointed straight at the crogan’s head. Seth made no gesture with his weapons but Kyrian held her sword ready as she closed the door. This was just too weird. Plus, she remembered an encounter with a crogan a few years back which she and Dade were lucky to escape from with their lives. After that, neither of them had really known what to think of the race.
– “What do you want? Dade said, emphasizing every word.
The crogan’s mouth was hidden beneath it’s leather mask, which the three guessed acted as an armor of some sorts, yet his words were clear.
– “As I said before, my name is Arkian. I came to Redcreek a couple of weeks ago, just wandering through I guess, when I stumbled upon the rather grotesque Grit, the ruul you slew ever so neatly this morning.” There was a hint of glee in the crogan’s eyes. ”I watched as he beat a fisherman senseless and my first impulse was of course to put an arrow between his eyes but then remembered a conversation I had picked up between two peasants earlier that day. They didn’t notice me, as I was trying to go unnoticed but in their rather aimless discussions one of them had mentioned a ruul and how much he disliked having to pay him. The other then mentioned something about more of similar bred as the ruul and the inconvenience they would impose on them if the payments were not made.”
– “Inconvenience? You’re losing me. What are you doing here?” Dade repeated.
– “Pardon me, I don’t mean to bore you. I am about to explain my presence here. May I?” He pointed at a chair beside him and without waiting for an answer sat down and leaned on a table in front of him. “Now to continue, I concluded that if I killed this one there would doubtless be more who would take their revenge on the wrong parties, namely the peasants. So I waited and watched. Until now. You seem an adequate group of fighters and, after seeing the ruul's abuse, I would very much like to aid you in riding the nearby area of his like.” Arkian scratched his chin, seemingly content with his explanations.
Dade lowered the crossbow and sat in a chair facing the crogan.
– “You said you’d been trying to go unnoticed. Why?” The creature stared into the elf’s almond shaped eyes.
– “Well, people who haven’t seen one of my kind are not keen on being friendly with one. Believe me, I speak from experience. So I camped in the hills outside of town.”
– “Poor thing.” Dade said completely void of emotion. There was a moment’s silence in the room. Then Dade leaned back in his chair. What could this mean, he pondered. He felt like he was a pawn in someone’s game, not in control of things and Dade hated not being in control of things. He looked at his companions. Man, Kyrian had rarely looked so good, in a catlike pose with her blade poised and ready to strike in a split-second if needed. And Seth who, on the surface at least, was always so calm and clear headed in any situation What would I do without them, he mused. Probably get myself killed, among other equally amusing things. And then there was this new guy... a crogan. Dade really had no idea how to react to the creature’s proposal. So, he weighed the pros against the cons and came to a conclusion.
– “What do you say guys? We really have no idea what we’re about to face and we could maybe use a little help. I vote that he’s in.” Seth and Kyrian exchanged thoughtful looks and, after a moment, both gave a nod. “Well that sets it. You’re in. Arkian, meet Seth and Kyrian. I’m Dade and I want to make it clear that I still don’t trust you. If you are okay with graduately earning your trust you may continue to be a part of this group. Understood?”
– “Completely.” Arkian smiled underneath his mask. “I will do my best to follow your lead.” He stood up and extended a clawed hand towards Dade. Dade stood up as well and shook his hand.
The four went out of the inn and were met with blend looks as they passed the villagers, the children and teenagers exited at the mere thought of the adventurers and flocked to see them while the adults bore more mixed feelings towards them. One of the regulars at the inn turned towards them.
– “You’re gonna get ush all khilledd...” The man, who was noticeably drunk made a silent hiccough. “Whaddaya gonna do about the othersh?”
– “I’m not in the mood for this.” Dade breathed through clenched teeth. The drunk stood up from his chair and raised a walking stick.
– “You should 'ave nhever have come here you..!” He took a step towards Dade and swung at him from behind.
Without looking behind him, Dade dodged the blow with a slight move of his head. “Violence... is not the answer!” he said as he turned around and punched the drunk square in the jaw, knocking him out. The companions then went towards the market place, the last stop before their journey.

..to be continued.

tack tack

--Drekafluga, still trying to write--

We interrupt the continuation of this story to annoy you...

...and to bring you news from the life of the amateurish wanna-be author.
Ég hef verið kosinn bloggari vikunnar af hinum merka bloggrýnanda Sveini, Hinum Unga Kvenskælingi og er það mikill heiður. Þar kemur meðal annars fram að ég, Drekafluga, sé (quote) "..furðulega frábærlega hress drengur.." (unquote) og einnig að þessi liður á síðu gagnrýnanda hafi orðið til við lestur á bloggi undirritaðs. Af augljósum ástæðum nema fyrir þá sem eru með andlegan þroska sæhests hefur þessi tilnefning vakið mikla kátínu hjá vefritara síðunnar.


Auk þess hjálpaði þetta við að draga hann uppúr depurðinni sem fylgdi hjólstuldi er átti sér stað í vikunni. Já, þið lásuð rétt. Hjólstuldi. Blettóta, ískrandi Bronco Rocket reiðfáknum með músétna hnakknum var nýlega stolið úr hjólageymslu Fellsmúla 6. Rannsókn stendur yfir en um tíma lá kjallararottan undir grun. Eftir ráðfæringar milli lögfræðinga minna og rottunnar var komist að þeirri niðurstöðu að rottan væri dýr og gæti þess vegna litla ábyrgð tekið á gjörðum sínum og auk þess kom upp spurningin: "Hvern fjandann ætti rottan svosem að gera við reiðhjól?" ákærur á loppur rottunni voru því felldar niður.

Hjólsins sakna ég nú samt. Ég fékk það þegar ég var tólf ára og það hefur reynst mér verðmætur gripur. Ég komst líka að því að studnum er pirrandi að vera grannvaxinn. Sérstaklega ef maður er glysgjarn eins og ég. Það munaði svooo litlu að ég keypti mér svooo flottan jakka í Dress Mann en ég er svooo grannvaxinn að minnsta stærðin sem var eftir (M) hálf gleypti mig. Ég fór því nokkuð sneyptur út úr búðinni með þrjá sokkapakka.

En þetta er ágætt. Ég mun halda sögunni áfram á morgun.

tack tack

--Drekafluga, an apprentice of The Cardboard Tube Samurai--

Warlords Continued (and a rather long continuation today, I'm afraid. Sorry.)

The three enjoyed the company of each other, trading stories and recalling old times. They were sitting in the corner of an inn, empty plates in front of them. Seth was in the middle of describing a battle with a wyvern, using the chickenbones of his meal as props when the door to the inn was blown of it’s hinges. Through the opening stepped a ruul. Ruul were relatives to ogres but were sleeker, had a greyish fur and a whiplike tail. He didn’t stand completely upright but still stood a good seven and a half feet tall. In a harness on his back was a huge double-edged axe and from his belt hung a two-handed sword.
– “You’re late.” he said in a deep, raspy voice, pointing at the barkeep who, at this moment, dropped a clay mug from his shaking hands.
– “I hate when someone interrupts my stories.” Seth said, noticeably irritated. “What is this?” he asked a local at the next table.
The local, a stout, middle aged human, shook his head sadly. His eyes didn’t show fear but had a sad and seasoned look. The fear of someone who has seen the same terror a hundred times. “The ruul’s name is Grit.” he whispered. “His buddies terrorize some of the towns in the area and then he demands payment for a “protection period.” It’s a story as old as time.”
– “Why hasn’t anyone stood up to him?” Dade asked.
– “We are not warriors. Most of us are farmers. Besides, the few who tried to do something were publicly torn apart by Grit himself.”
Grit had now walked up to the counter and was leaning on it without saying anything, only giving the barkeep a hideous smile. He knew how to use his fiendish looks to subdue people.
– “Well I don’t like it when people... or half-ogres interrupt me in one of my best stories.” Seth stood up and walked to the counter.
– “This was one of his best stories?” Dade whispered. Kyrian just smiled.
– “Barkeep, a mug of ale.” Seth said and tossed a coin towards the trembling human. The coin flew untouched between him and Grit and landed with a clatter on the floor. Seth let out a sigh. The ruul turned his head and then his body towards the elf.
– “Wait your turn, slime.” He hissed and, to emphasize his words, laid a hand on the hilt of his sword.
– “See, that’s not nice. Anyway, it didn’t look like you were going to order anytime soon so I guessed I could ask for an ale while you were deciding.”
– “Shut up, filth.” The ruul straightened his back and took a step towards Seth.
– “Filth?” Seth crossed his arms. “Slime... filth? Not only is it not a nice thing to say but it lacks imagination as well. Grit is it? Lets see... that’s a funny name actually, twit, git– don’t say it Dade–” he raised a finger as Dade was about to utter a less polite word. “–slit... your throat if you don’t get out of my face.”
Grit’s eyes flared. “This isn’t your business, elf.” He took two more steps towards the elf. “One more word from you and I’ll feed you to my snakes. Alive.”
Seth smiled. “Now that had a hint of imagination. What do you say about taking this outs–“ the ruul’s hand had shot out and was now wrapped around Seth’s throat, effectively silencing him. Grit lifted him off the floor and then brought him to his face.
– “You ain’t worth my time, elf.” With a swing, the ruul threw the elf through a window, taking out a part off the wall as well.
Dade was still seated on a bench in the corner, his feet on the table and Kyrian, with her hands behind her head, was leaning against him. “Need any help there?” Dade called towards the ripped out window. A hand appeared in the window, then another and then they pulled the body they were attached to on it’s feet.
– “No, no. I’ve got this.” Seth coughed once, his head drooped and then he looked at the ruul. “What are you trying to do, tickle me?” The ruul, who had turned his attention back at the barkeep whirled around. Seth continued. “Whoah, didn’t see that before. Who poured acid on your face? Is that your nose or did someone vomit on you?” The ruul strode towards the gap in the wall and raised his treetrunk-like arm. At the last possible moment, Seth dodged the blow, then grabbed hold of Grit’s elbow and used the creature’s own bodyweight to toss him out the broken window.
– “He’s stealing my taunts now?” Dade said as he stood up. “I´ve gotta see this. Coming honey?” Kyrian followed as he walked outside.
On the dust covered street in front of the inn the ruul was standing up. Seth’s eyes were closed. He stood straight, his legs together. He held his forearms in the shape of an ‘X’ in front of his chest and in each hand he held a shan-katar, the preferred weapon of many elves. The ruul drew his two-handed sword and held it in one hand, then grabbed the axe from the strap on his back. “You will regret this, elf.” He then lowered the tip of the axe to the ground, sidestepped and swung his sword in a wide arc.
It wasn’t until then that Seth opened his eyes. He spread his legs, arched his back and dropped backwards landing on one hand. As the huge sword passed over his face and chest he used his free hand to hook his weapon at the hilt of the sword, lifting himself up from the ground. Seth used his momentum and made a long gash in the ruul’s side. This, however, seemed to have different effects than he was expecting. The ruul, seemingly unaffected by the fresh wound in his side, made a backward swing and knocked this elven upstart across the face with the hilt of his sword.
– “This may have hurt.” Dade commented, sitting cross-legged with his back against the inn wall.
Seth dropped to his knees, stunned, and then to his hands, shaking his head. Grit raised his axe.
– “Move!” Kyrian’s voice rang over the gathering crowd.
Seth decided to do just that. Before the ruul had time to swing, Seth rolled out of his reach and then crawled to his friends, the creature’s axe buried itself in the ground behind him. “A little help here?” he said as he wiped blood from his forehead.
Dade stood up. “Two-eight.” Seth recognized the direction his friend was giving him and jumped to the left. A second later the ruul was yanking his axeblade from the ground where Seth had been. Dade drew a pair of swords from the harness on his back and jumped into the street. The dark-haired beast whirled around and roared at this new pest.
– “I sense hostility.” Dade said, one eyebrow raised.
To the side Seth was wrapping an already blood-soaked cloth around his head. A crowd that had formed around the fighters was getting larger. The ruul jumped into the air, a surprisingly agile move for one of his size, and came down on Dade with the full force of both weapons. The elf hurled himself under his adversary’s weapons and drove both blades into the gut of the beast. This seemed to affect it, since it stopped and then stumbled backwards. Dade yanked his swords loose and prepared for another strike when the ruul dropped his axe and roared so that saliva flew from his mouth, bathing Dade. He drove his fingernails into his own chest and then tore into it, drawing blood.
– “What the–“ Dade didn’t get any further because Grit grabbed hold of his sword with both hands and went berserk. Seth stepped into the battle beside his friend but even two against one they were forced back under the fury of the ruul.
Then came a voice from the crowd. An elderly man spoke.
– “No, no! Stop! Someone must stop this!” He grabbed his head in desperation. “You will bring them all upon us!”
But the elves were in no position to stop anything now. The ruul, now bleeding in several places, carried on undaunted. He was determined to exterminate these annoying little rats. Then a crossbow bolt flew through the air, followed by another, then a third. The first struck the enraged beast in the neck, the second into his right arm and the third in his chest. Kyrian stood a few metres away, holding a compact crossbow in each hand. “There’s nothing we can do now, old man. This ends now.” She released two more bolts. They both struck the creature’s head and lodged there. The ruul fell to one knee and was immediately slain by the elves, Seth holding the huge two-handed sword at bay while Dade used both his blades to slash off the head. The lifeless body fell forward and struck the ground with a thud.
All was deathly quiet.
Dade wiped his brow. “Whoa, that was... was... what’s that?” he said, pointing down at the body. Everyone now saw what the keen elven eyes had picked up. A dull yellow glow was getting brighter at the creature’s wrist. It was a bracelet. Suddenly it exploded into a bright orange light, blinding everyone for a moment before it shot up into the sky and flew away.
– “Now you’ve done it.” The old man stepped from the crowd, leaning on a staff, walked towards the body and shook a finger at the trio. “I suppose you think you’ve done us a favor?”
Dade was the one to answer. “Why, yes. We killed the bad guy, cleared the town of a pest. The only worry you have to have about him is how you’re gonna move the body.”
– “Are you really childish enough to think that he was the only one? Sure he was the only ruul in the area but there are other creatures around and they’re every bit as foul as he was.” He crossed his hands “What did you think the light from the bracelet was? A farewell firework?” He took a step closer to Dade and shook his staff at him. “No! It was a signal. Soon the village will be a nightmare come true, crawling with creatures like him!” The old man indicated the corpse. He then pointed a finger at the companions. “You are responsible for this. You have to take responsibility for your actions and kill the others before they can do us any damage. You will seek out their lair and you will have to do it before nightfall. The other ones will not come out during the day.”
The three adventurers could only stare at this strange old man. Although his appearance was that of a man in his seventies, his sparkling blue eyes were not exactly young, but gleamed with stubborn determination. His presence was so commanding that none of them could think of anything to say back. (breyta. þetta er rotten)
– “Ahm... yeah.” Kyrian muttered. “I hope you didn’t mind me borrowing your crossbow hon.” she said to Dade.
Dade just shook his head.

..to be continued.

Ég ætti kannski að hætta þessu.

--Drekafluga, an uninspired little git--

Warlords Continued

– “Well, ain’t that something,” he said, a ghost of a smile on his tanned face. “Seth, come here, I want to show you something.” Dade was standing to the side of the small marketplace in the village. In front of him was a peddler with his wagon which was, according to him, full of magical artifacts. The peddler himself was human, as are most peddlers but had only recently taken up this profession. He was dressed in strange, brightly colored clothes and on his head was a pyramid-shaped hat. He had a long mustache and a beard, which both extended down to his chest. His small, squinty eyes showed two things; greed and ambition. He was trying to make the first sale of the day, hoping that this elf standing in front of him would be foolish enough to buy a “magical” sword. He looked like he could afford it, wearing rich, neatly designed clothes made of soft leather and made no effort to hide his jewelry. And here came the other elf, the first one’s friend, clad in dark purple and black robes and, as opposed to his friend’s silver collection, was wearing golden rings and earrings and sporting two thin golden chains around his neck. The peddler had noticed them both as soon as he had come to town, logically thinking that he could perhaps make some money after all, in this god-forsaken place. Hopefully these were spoiled royalty brats who either couldn’t think for themselves or had the money not to care about thinking.
– “What is it?” asked the dark-clad one.
– “Well, apparently this is the sword that Sir Michael Thorn used to slay the Black Dragons of Kal.” Dade responded pointing at a sword in the peddlers hands. “I mean it has to be, just look how nicely it cut through that block of wood here.” Dade made an unsuccessful attempt to choke a smile. The peddler tried desperately to be polite and seem offended at the same time. “Are you mocking me, sir?” he asked, his face reddening. “You accuse me of lying?” – “No, no, not at all, my good man,” the elf responded, “not yet,” he added under his breath, “but it would be nice if I could try wood-chopping, myself, say, on that block of wood over there.” he said pointing at woodblock about ten meters away. “What do you think?” he asked the other elf.
– “A marvellous idea, as always.” he responded in a smooth, silky voice.
– “Then I’ll do just that, if that’s alright with you of course.” he asked the peddler, who had been getting redder throughout the conversation.
– “I’m terribly sorry but I have it as a rule that no item leaves the wagon until that item has been sold.” the peddler said, his voice smooth as snakeskin. “It’s getting harder to trust people these days.” Realizing that this might offend the would-be customer he quickly added, “We had agreed on a price, right?” in one last attempt to sell this piece of scrap-metal.
The elf ignored that last sentence. “Hmm... pity. Well, I will just bring the block over here, then.” he said, smiling. When he saw the confused expression on the peddlers face he continued. “Of course, before I do that, there is one thing that troubles me. Tell me, were the Black Dragons by any chance made of wood?
– “Well... uhm, no.” the now limp-shouldered human moaned.
– “Then I must question why cutting through this rotten wood should prove this weapon to be magical. A wood-cutting axe chops through wood but you’d need a lot more to get through the hide of a dragon.”
The elf smiled, satisfied with his logic. Then, as he turned to say something to the his friend, a shadow passed over them, momentarily blocking out the early morning sun. “Dragon!” someone screamed and within a blink of an eye both the elves had weapons in their hands, despite the earlier speech about the thickness of dragonhide.
– “Wait a minute–“ the dark-clad one said.
– “Yeah, that’s no dragon.” The other one finished. “It... it couldn’t be... It is! It is her!” The elf seathed his sword and cupped his hands over his mouth. “Kyrian!” He then nudged his companion and said
“Seth, it’s Kyrian.” But Seth, having figured that out as well, had his attention elsewhere. He walked up to a local who was aiming an arrow at the “dragon” above.
– “Put that down, you ninny! Dragons have long necks and longer tails. Do you see either?!” Without waiting for an answer he snatched the bow from the villager and threw it away. “Barbarians.” he muttered as he rejoined Dade.
Kyrian circled once around the area and then landed in the village center where she was soon joined by the two elves and some bewildered townsfolk. She pulled up her shades and smiled. “Seth, Dade! It’s so good to see you.” she said as she gave each a bearhug.
Dade looked at the wing-contraption and exchanged looks with Seth. “So you finally did it. You figured out a design that worked. What do you have against walking, anyway? Or the use of a horse? Show-off.” he said with a big smile on his face. “Anyway, I knew you would eventually.”
Then he nudged Seth. “You owe me a meal, you know.”
– “You made a bet about this?” Kyrian asked, her hands on her hips.
– “No we didn’t.” Dade responded quickly. “Why did you start talking about this?” Dade glared at his friend. “You’re always getting me into trouble, you know.”
– “Oh shut it, you little–“
– “Now, now. No need for name-calling.” Dade said. “Anyway, I’m hungry and I bet she is too. Let’s go get something to eat.” They all agreed, and after folding Kyrian’s wings they started walking towards an inn. On the way, Dade turned to Seth and said “You are buying, you know.”

...to be continued.

tack tack

--Drekafluga, Struggling Imagination Inc.--

From the Gates of Everspring to the Great City of Winterghast in the north and further on, this is the land of Eldelith.

Warlords - Friends Forever Undertitle: The rather too long tale about the ineffability of orcs being wickedly cool, relatively good versus questionable evil and, very briefly, about a dog named Esh

Part One
– “Goodbye, Kyrian.” His voice was soft like velvet, yet clearly audible.
– “What? What do you mean? I can’t climb on my own, my leg is broken. Help me.”
– “I simply don’t have the time. I’m terribly sorry.” He looked down the hole at Kyrian’s handsome face, now covered in dirt.
– “But you promised!”
– “Well, I had my fingers crossed.”
– “What?! Promise is a promise, regardless of physical composure! A promise is a promise–“
– “Is a promise!! Yes, I get it, but I must leave immediately. The crawlers will be coming any moment now. Goodbye Kyrian.” he said as he walked away from the hole, his footsteps sounding softly on the hard-packed mud.
– “You heartless, selfish bastard!” The cave echoed her screams. “I hope you die a slow, agonizing death! I’ll kill you. I’ll kill every last crawler and get out and kill you myself! You w– “
A sound caught her attention. It was a low clicking sound that she knew as well as her own voice by now. She started shivering with fear. “Oh no,” she whispered, her voice shaking, “they’re coming.”
...Fear? It had been a long time since she had felt real fear but now it poured over her in waves. The clicking was echoed both by the hard walls of the cave and more clicking. Kyrian thought she counted six different creatures before the sounds all ran together. They were getting closer. “How did I get myself into this,” she wondered, “this was none of my business. What am I doing here?”

---

It was a beautiful dawning. Kyrian was sitting on the top of the highest rock on a mountain she didn’t know the name of, her legs pulled up against her chest, her chin resting on the palm of her hand. All around her she could see as the sunlight slowly crawled down hills and mountaintops, and it seemed like nature woke as the shadows receded. Small flowers, tired of waiting almost invisible in the dark, beamed and glimmered in all colors as they caught the rays of the sun. Small animals scurried between tree-trunks through the undergrowth, some seeking refuge after a long night’s work, others merrily saluting a new day. Birds started singing and playing in the sun. Not a single cloud could be spotted. “This is going to be a beautiful day, I think.” Kyrian said softly as she stood up and stretched like a cat. Kyrian was slender and muscular for a human and liked to show both, dressed in a top, a sleeveless jacket and tight low-cut pants that widened from the knees down. Between the pant-legs, from the thighs to ankles, was attached a piece of cloth made from a strange web-like material. A sword was strapped on her back and a backpack was designed to fit over it. A small crossbow hung from her belt on one side and a quiver of bolts on the other. To her belt were also attached several other items, such as clips, each holding five bolts. On her shoulders were strange metallic clasps connected to each other across her back and fastened by leather straps that formed an ‘X’ over her chest. On the ground beside her were what looked like dragonwings, only smaller, made from the same material as the cloth attached to her pants. She had started this journey two weeks ago, leaving the hunting village of Ulymn. She was going to the city of Greygate, to meet up with some of her old companions, which she had not seen in two years. Only having three more days to travel until they would meet, she was in good spirits. A village in the valley below her started to wake from it’s slumber, with the sound of people, barely audible in the distance, and smoke rising here and there. So this is Redcreek, she thought. It was in this village that she was going to meet the first two of her old party, Seth, the usually mysterious elf from the plains, and Dade, the happy-go forest elf. They were going to travel the last miles to the great city together. Kyrian had always felt closest to these two, of all the party, especially Dade, with whom she was hoping to rekindle some old passion. Seth had always been able to charm any woman he wanted but then Dade had always made her laugh, and even if he probably didn’t know it, one look from those blue, blue eyes of his had always been enough to melt her heart. “Well what am I waiting for, she thought. They should be in the village by now.” She smiled and pulled her shades over her eyes. The ‘shades’ were two pieces of thin red crystal in a silver frame, an elvish design. The crystal could only be destroyed by dragonfire, thanks to elven magic. Although being human, Kyrian had always associated a lot with elves. She then strapped the wings to her shoulders, pushed off the rock and glided down to the valley below.

...so, how do you like it so far?

--Drekafluga, an amateur in writing--

Hver á þennan bústað?! Já eða nei!
Eg svaf lítið í nótt. Að sofa lítið fyrir annan skóladaginn fer ekki vel við planið um fyrsta skóladag. Sem betur fer var frí í fyrsta tíma þennig að ég fékk auka klukkutíma. Ég var samt svo draugúldinn í morgun að það tók heilt zlæd frá Háaleitisbraut niður að strætóskýli til að koma brosvipru á andlitið. Heilsaði Hrönn og settist við hliðina á Bogga í strætónum. Enskutíminn var eins og Enskutímar eru almennt hjá Cyberts. Svo fór ég í samliggjandi hádegishlé og gat. Ég fór inn í A3, myndmenntastofuna, raðaði saman fjórum stólum, braut saman jakkann og trefilinn og hafði undir höfðinu þegar ég lagðist niður og steinsofnaði. Ljúfi, ljúfi svefn. Ég vaknaði svo þegar Kristín Lind kom inn og kveikti ljósið rétt áður en Þýskutíminn byrjaði. "Nú." sagði hún, slökkti ljósið og lagðist svo upp á borð með lokuð augun. Stuttu seinna kom annar nemandi inn, settist niður og lagðist dormandi fram á borðið. Það var að myndast ágætis svefnkommúna þarna þegar tíminn byrjaði. Þessi tæpu þrjú korter sem ég náði að sofa björguðu deginum. Núna er ég eins og emúi á sýrutrippi. Þessu fylgdi svo auðveldur Spænskutími (skárra væri það nú) og svo er ég að skrifa þetta í eyðunni milli hans og kóræfingarinnar. En hún fer einmitt senn að byrja, verið þið sæl
tack tack

--Drekafluga, choirboy--

You new-age bastard.

Ég var að enda við að kaupa minn fyrsta hlut af netinu. Ég ákvað að byrja ódýrt og til allrar hamingju fann ég nokkuð sem mig langaði í og var á 66% afslætti, einhvers konar janúarútsölu grunar mig, og kostaði £9.99. Þessi hlutur er tölvuleikurinn SpellForce og það kæmi mér ekki á óvart að þeir sem lesa þetta hér og kannast við leikinn séu innan við tveir. En nú hef ég semsagt fetað í fótspor ekki ómerkari manna og Hrafnsins Gasellunnar, Kengúrunnar og ég veit ekki hvað og hvað. Nú vona ég bara að þetta komi ekki eftir allt of langan tíma og á rétt heimilisfang.

Skólinn byrjaði svo í dag. Ég byrjaði þessa önn með einfaldri strategíu; að sofa afar takmarkað, vakna kl 7:07 og mæta svo ískrandi ferskur í fyrsta tíma, sem í þetta skiptið var líffræðileg sálfræði. Planið heppnaðist og ég komst stórslysalaust í gegn um fyrsta skóladaginn á þessu ári. Ég er með ömurlega stundatöflu, mæti alltaf í fyrsta tíma, alla daga, og er svo í og úr götum eftir það. Ég get réttlætt þennan aukatíma sem mér hefur verið svo rausnarlega gefinn með því að læra fyrir Þýsku en útlit er fyrir að það sé einmitt eina fagið sem ég þarf virkilega að leggja eitthvað í. Einu sinni var ég Þýskuséní en þeir dagar eru löngu horfnir. En sem betur fer er Guðrún Erla að kenna mér. Ég segi það og stend við það: hún er yndislegasti kennari sem staðið hefur framan við töflu í Kvennaskólanum (að rafmagnstöflunni meðtaldri). Ég fíla hana í öreindir, hún er svo mikil snilld.

En nú ætla ég, í fyrsta skipti, að njóta Extended Version af LotR:TTT. Nú vantar mig bara hinar tvær.

(P.S. 1300 heimsóknir á mánuði. Ég verð að segja að ég er bara nokkuð sáttur)

tack tack

--Drekafluga. Ya me voy a hacer absolutamente nada--

Eftir að hafa stokkið svona út í pólítík og svo gott sem sloppið við skítkast stekk ég bara burt frá þessu. Ég er ekki viss um að ég vilji að síðan mín verði pólitískur miðpunktur umræðna til lengri tíma. En það er ágætt að skrifa eitthvað svona öðru hvoru held ég.

Ég er með lítið brunasár á lærinu eftir smíðar á janúargjöfum (fyrir þá sem ég hafði ekki tíma til að gefa jólagjafir) og sveið svakalega í það í gær. Í dag ákvað ég að vera macho og taka ekki eftir því og það hefur gengið með ágætum. Svo horfði ég á Skjá Einn í gær sem er ekki í frásögur færandi nema fyrir það að ég er staddur heimaheima. Uppi í sveit heima. Og Skjár Einn hefur hafið útsendingar hingað. Ég vil þess vegna gefa þeim eitt gott klapp. *klapp* En ég hef ekki meiri tíma í bili, hversu innihaldssnautt sem þetta má vera.

tack tack

--Drekafluga--

Nú í hálfgerðri þversögn við vaxandi umræður síðasta pósts (þar sem ég held að meirihluti Íslendinga sé á móti innöngu landsins í ESB) þá skelli ég þessu upp núna.

Evrópusambandið? Nei. Algjör mínus. Því þá? Ég læt Bændablaðið skýra út mína afstöðu og til að hafa þetta ekki allt of langt tek ég það dæmi sem stendur mér næst, mjólkurframleiðslu. Gjörið svo vel:

Ef litið er á mjólkurframleiðsluna þá ráðast kjör hennar af þremur þáttum:
1. Stærð framleiðslukvóta við úthlutun og nýtingu hans til lengri tíma.
2. Stuðningi við greinina í breyttu umhverfi.
3. Greiðslugetu afurðastöðva til mjólkurframleiðenda.
Kvótinn yrði væntanlega svipaður og nú en nýting hans, það er framleiðsla á mjólk, ræðst væntanlega af hlutdeild af innanlandsmarkaði sem enginn veit hver verður. Hlutdeildin mun ráðast af verðhlutföllum innlendrar og erlendrar framleiðslu. Ferskvara (drykkjarmjólk, rjómi o.þ.h.) myndi njóta fjarlægðarverndar en vörur með lengra geymsluþol (ostar, jógúrt o.þ.h.) þyrftu að keppa við innfluttar vörur. Stuðningur hins opinbera við mjólkurframleiðslu myndi lækka verulega. Nefnt er dæmi frá finnsku mjólkurbúi sem fær um 20 krónur í stuðning við hvern mjólkurlítra. Þegar Ísland væri orðið hluti af innri markaði ESB yrði heildsöluverð mjólkurafurða frá afurðastöð að lækka um 10-15 kr. á hvern mjólkurlítra, jafnvel meira. Þessari verðlækkun yrðu bændur og afurðastöðvar að mæta með hagræðingu og lækkun kostnaðar, stækkun búa og fækkun afurðastöðva.

Svo er það líka þetta með hið himinháa vöruverð hér á landi. Ég skal segja ykkur svolítið sem fæstir virðast gera sér grein fyrir. Þið kannist væntanlega við þær verðkannanir sem sýna það, á pappír, hversu dýr matvara er á Íslandi. Hinsvegar gleymist alltaf að nefna að þessi matvara í útlandinu, sem er svona skemmtilega ódýr, er eitthvað sem enginn sómakær Íslendingur mundi nokkurn tíman vilja leggja sér til munns. Ólystugir afgangar og grænmeti í D-flokki. Við erum nefnilega, ef einhver var ekki búinn að átta sig á því, alveg ótrúlega kröfuhörð þjóð. Vörur sambærilegar í verði eru á svipuðu verðbili, jafnvel ódýrari hér á landi.

Og hvað áttu Íslendingar aftur að fá marga fulltrúa innan sambandsins? Þrjá ef mig misminnir ekki. Þrír á móti tæplega 700. Nei, ég er ekki sannfærður.

tack tack

--Drekafluga--

Ja hvaða nú og hvaða nú. Nýtt ár? Hvúrslags.
Jæja, það er ekki eins og ég hafi misst af því. Á Gamlárskvöld var ég hjá systur minni, át einhvers konar risasvín (grunur um steranotkun) og horfði á áramótaskaupið sem var svona upp og ofan þetta árið. Sumir “brandarar” áttu tilvist sína ekki skilda. En hvað um það. Þessu næst fór ég upp í Dúfnahóla til Hauks og Kristínar og hef ákveðið að eignast þar vini sem ég get eytt þessu kvöldi með í framtíðinni. Bróðir minn flytur nefnilega þaðan um mitt þetta ár svo að besta útsýnið í bænum verður ekki lengur mitt til að njóta. En ég fékk þó að njóta þess í þetta skiptið. Ég var í svo góðu skapi að ég vissi ekki fyrr til en ég var, mér til mikillar skelfingar, farinn að bryðja heslihnetusúkkulaði frá Quality Street. Þar sem ég hafði einsett mér að veiða kókosmola hélt ég ræðu um heimsku Nestlé að gera neytendum þetta, þ.e.a.s. að gera molana sem líkustum hver öðrum. Þess utan er Nestlé þekktur arðræningi í þriðja heiminum en ekki verður farið nánar út í það hér.

Þegar fólk tók að róast eða verða uppiskroppa með flugelda og ég búinn að ná blóðstreymi í kalna fingur mína héldum við svo upp í Seljahverfi. Þar var fjölskylda Kristínar í góðu grúvi og við hlógum og spiluðum (aðallega Partý & co) fram á rauða nótt. Þar sem ég var svo edrú, eins og alltaf, fyrir ykkur sem vissuð það ekki, keyrði ég Hauk og Kristínu heim og var svo á bílnum hans Hauks. Ég fór svo að sofa milli átta og níu og svaf til ca. sex á nýárskvöld. Við Sonja reykspóluðum svo austur og komumst meir að segja upp brekkuna hérna við bæinn sem er ekki slæmt á Corollu ’87 í svona færð.

Svo opnuðust augu mín fyrir svolitlu í gær. Eða öllu heldur, ég meðtók loksins það sem ég hef lengi vitað en það þurfti ekki nema örstutt samtal til þess. Það sem rann upp fyrir mér er þetta: Fólk alhæfir um pólitík þegar það hefur ekki hugmynd um hvað það er að tala. “Vinstri grænir hafa engin stefnumál utan uhmhverfisverndar,” “Frjálslyndir hafa ekki vit eða skoðun á neinu nema kvótakerfinu,” “Samfylkingin hugsar um það eitt að ganga í Evrópusambandið,” “Sjálfstæðisflokkurinn vill bara sökkva landinu í stíflulón og bera allan auð til örfárra til að njóta hans,” “Framsókn fylgir Sjálfstæðisflokknum í einu og öllu.”

Það sem mér finnst athyglisvert er að ég get hrakið þetta flest en ég á erfiðara með að verja hendur Sjálfstæðis- og Framsóknarflokksins. Kannski er það út af biturleika mínum yfir þeim öskrandi staðreyndum sem Íslendingar sjá ekki, semsagt að þeir eru að flytja allan auð á fárra hendur og þeir eru að virkja vitlausa staði á landinu og það er bara fjandi alvarlegt mál. Ég er alls ekki á móti virkjunum. Það þarf að virkja. En af hverju í fjandanum að stökkva beint á Kárahnjúka og Þjórsárver? Svo er það Samfylkingin. Það sem fer mest í taugarnar á mér við hana er að það er stundum eins og þeir séu að finna sér málefni sem virka vel á almenning til þess eins að vera í náðinni í smástund sbr. aðskilnað ríkis og kirkju. Jújú, allt gott og blessað svosem en var margar mílur frá því að vera mikilvægt málefni þegar það var lagt fram. Svo skal ég gagnrýna inngöngu í Evrópusambandið seinna. Frjálslyndir eru líklega með bestu stefnumál allra flokka hvað varðar sjúka, aldraða, öryrkja og aðra, sem á aðstoð þurfa að halda og vilja að þeir sitji fyrir í umönnun samfélagsins. Vinstri grænir vilja binda enda á hersetu í landinu, hafna alræði markaðshyggjunar og bæta stöðu einstaklinga og fjölskyldna með því að jafna skattbyrðina í rökréttu hlutfalli við tekjur, svo fátt eitt sé nefnt. Ég bið ykkur bara að hlusta á Steingrím þegar rökræður eiga sér stað milli þessara herramanna. Hann talar alltaf af mestri skynsemi og færir best rök fyrir sínu máli og jafnvel þótt ég hafi verið ósammála eða leggi mig fram um að fylgja öðrum að máli verður hann mest sannfærandi. Hann talar líka mannamál sem ekki er hægt að segja um þá alla.

En ég ætti ekki að skrifa meira. Fólk missir áhugann þó svo ætti ekki að vera þegar svo mikilvæg mál eru annars vegar. Skrifa bara meira seinna og hef það kannski betur skipulagt.

tack tack

--Drekafluga. The wrath cometh--