Ekki bara í tærnar

Af og til fæ ég innilokunarkennd. Og stundum hugsa ég þá hvort ég sé einn um þetta. Til útskýringar þá er rétt að minnast á að ég er ekki að tala um óþægilega tilfinningu í litlu rými. Ég fæ innilokunarkennd í sjálfum mér. Áðan kom ég heim og var varla búinn að loka á eftir mér dyrunum þegar ég þurfti að rífa mig úr fötunum þar til ég stóð á nærbuxunum einum saman (stundum fara þær líka). Ég bara varð að taka þessa þyngd af mér, þá sérstaklega allt fyrir ofan mitti, enda líður mér miklu betur núna. Ég get fengið innilokunarkennd í tærnar líka og verð þá að vera berfættur eða í víðu, þægilegu og mjúku inniskónum mínum þar sem ég get "dillað" tánum. Það er reyndar algengara en hitt og ég veit að bróðir minn á við það sama að etja. Er ég bara jafnskrýtinn eða meira skrýtinn en ég held?

tack tack

--Drekafluga, léttklæddur með frjálsar tær--